3: van Kala Iris tot Azrou

Vrijdag 2 maart (Kala Iris)
Zonnig weer!! En zo’n 20 graden! We maken een lange wandeling, deels langs het strand vol kiezels en rotsen. Er moet wat geklauterd worden, maar we komen bij de vissershaven en het gehuchtje. Er is een ‘parkje’ verderop met wat bomen. Middenin één grote palmboom, waaronder we een uurtje gaan zitten lezen. Langs dezelfde weg gaan we terug en voelen even de zeewatertemperatuur. Koud, maar niet ondoenlijk. Eenmaal weer omhoog geklauterd naar de camping steken we ons in badkleding en gaan terug naar het strand.
Koud! Koud! Voetje voor voetje gaan we het water in. Even tot de nek in het water voor de foto en dan gauw er weer uit. Daarna nogmaals er in en dan… het wonder… het voelt al wat lekkerder, dus we zwemmen zelfs een beetje heen en weer. Dat intussen de halve groep hoog boven ons over de balustrade hangt en deze heldenmoed op de foto zet, horen we later pas. Na dit koude bad is de lauwe douche heerlijk.
’s Avonds gaan we weer tajine eten; dit keer een andere variatie en ook lekker.
De satellietschotel doet moeilijk. Geen tv dus, maar lezen en foto’s selecteren zijn prima alternatieven.

Zaterdag 3 maart (Kala Iris – Tazekka)
De campers op het bovendeel kunnen gemakkelijk wegrijden, maar wij en onze buren op het onderste pleintje komen pas na veel gemanoeuvreer goed weg. Vandaag rijden we naar het Tazekka Nationaal Park, een tocht van 235 km waar volgens het reisboek 7 uur voor is uitgetrokken. Niet onrealistisch; we moeten hier rekenen in Marokkaanse kilometers. De wegen zijn bochtig, smal en soms slecht; tel daarbij de vele fotostops en je bent zo uren verder.
Eerst nog langs de kust tot de stad Al Hocaima, ons bekend door publicaties in de NRC en het maandblad Geografie over de politieke onrust onder Berbers daar.
Ook hebben we in onze reisgidsen gelezen over de wietteelt, die wordt toegestaan en waaruit hier heel wat inkomsten worden gehaald. We zien inderdaad iemand langs de weg lopen, die door rookgebaren duidelijk maakt dat hij wiet te koop heeft.
Dit kopen we natuurlijk niet; wél, vele kilometers later een kilo amandelen bij een stalletje langs de weg.
Na deze stad rijden we alleen maar zuidwaarts door een landschap dat alle verwachtingen overtreft, vooral als we het natuurpark zelf binnengereden zijn. We stoppen bij de waterval waar het bruine water van november tot april omlaag stort.
Dan een bergpas over en vervolgens loopt de weg door een heel brede, komvormige vlakte. ‘Het lijkt wel een voormalig meer’, zegt Romano en dat is goed gezien!
Later zullen we lezen dat deze vlakte soms ook volregent tot een ondiep meer.
Om 17.15 uur komen we bij het voetbalveldje waar we twee nachten zullen staan. Althans… dat is de planning, maar als de aangekondigde regen zich inderdaad meldt, blijven we maar één nacht. Er is hier geen enkele voorziening. Zelfs de internetverbinding hapert; bellen kan nog wel.

Zondag 4 maart (Tazekka - Azrou)
De hele nacht striemende regen, windvlagen en een schuddende camper. Tegen de ochtend iets droger, maar het is overduidelijk dat er vandaag niet gewandeld gaat worden. De uitgang van het voetbalveld is één modderpoel; de zwaarste camper rijdt zich helemaal vast; met man en macht en veel rubbermatten komt hij er na een kwartier eindelijk doorheen.
Was de tocht van gisteren al vol schoonheid, die van vandaag is helemaal bloedmooi.
Wat een land! We zien valleien, bergtoppen met sneeuw, nederzettingen, canyons, bossen, riviertjes, rivierbeddingen… alles even schitterend!
We hebben in deze 4-5 dagen al zoveel verschillende landschappen en kleuren gezien.
We staan zelfs even met de voeten in de sneeuw(resten). De route voert namelijk door een wintersportgebiedje met twee korte pistes vanaf 2200 meter, een ijsbaan en een skischans.
We rijden ook kilometerslang langs bossen van steeneiken en ceders. En dan, kort voor aankomst, rijden we door een cederwoud waar de apen tot aan de weg komen en zich laten voeren. Heel grappig.
De camping waar we nu dus een dag eerder aankomen dan gepland en waar we dan nu onze ‘rustdag’ zullen houden, is prachtig gelegen hoog boven de stad Azrou bij een soort toeristisch nepkasteel. ’t Is ver lopen naar de douches, maar die zijn comfortabeler dan we tot nu toe hebben meegemaakt. Ook is de Wifi goed.
Laat in de avond, in het pikkedonker en bij nul graden, versieren we de camper van de jarige van morgen met slingers. Er zijn 5 jarigen in deze groep, allemaal in maart, en dat wordt op de 9e in Marrakesh gevierd. Maar een slingertje op de dag zelf doet elke jarige natuurlijke goed.