4: van Azrou tot Marrakech

Maandag 5 maart (Azrou)
De hele dag flinke regen bij een temperatuur van 5,5° plus forse wind. Niet aanlokkelijk om de stad te bezoeken. We houden het, zoals meer reisgenoten, bij de warme camper en vermaken ons met lezen, puzzelen, reisverslag schrijven, foto’s ordenen, Nescafé drinken (we beginnen er zowaar aan te wennen), het bridgedocenten-examen voorbereiden en naar de regen kijken. Best knus; de tijd vliegt voorbij. We eten bijtijds en gaan daarna bridgen met een ander echtpaar in hun camper. Het wordt een uiterst gezellige avond.

Dinsdag 6 maart (Azrou - Khenifra)
We zijn de regen en mist zo zat, dat we zo vroeg mogelijk hier vandaan willen gaan.
Misschien is het op geringere hoogte wat droger; in elk geval zal het er minder koud zijn.
Voor het traject van vandaag zijn twee routes mogelijk. We kiezen voor de omweg door een natuurgebied en krijgen opnieuw veel landschappelijk schoons te zien. Helaas blijft de lucht donkergrijs en missen we daardoor veel vergezichten, maar toch is het, vooral voor de geograaf in de camper, heel interessant om ons heen.
We volgen een 45-km-lange slingerweg langs de bergflanken met in de diepte een mooie rivier. Het asfalt is slechts een smalle strook, vaak vol gaten. Op de hellingen zien we armoedige herdershutje; hoe moet je daar wonen in dit natte en koude seizoen!!
Overal stroomt water omlaag, om bijeen te komen in de betonnen goten langs de weg en in razende vaart omlaag te stromen. Dit land heeft water genoeg, in elk geval voor de komende maanden.
De voorgenomen bezichtiging van de bronnen van de rivier de Oum kan geen doorgang vinden, omdat de brug er naar toe overspoeld wordt door het bruine water. We kunnen er niet overheen. Dan maar meteen door naar de overnachtingsplek: een parkeerplaats bij een hotel in de stad Khenifra. Dit is een noodoplossing, omdat de geplande camperplaats bij een stuwmeer niet te bereiken is; het laatste stuk onverharde weg aldaar is een modderstroom geworden.
We nemen weer een lifter mee; als hij na een paar kilometer bij het pad is dat naar zijn bestemming voert, nodigt hij ons uit om mee te gaan. Hoe aardig ook… dat doen we toch maar niet; we durven in deze natte tijden niet zomaar een bergweggetje op te rijden. Dan wil hij graag ons telefoonnummer, om eens gezellig te bellen. Nee, ook maar niet. Geen probleem voor hem; hij bedankt vriendelijk voor de lift: ‘Choukran!!’
We zijn bijtijds op de bestemming, maar ten eerste is er niets te beleven en ten tweede blijft het water met bakken uit de hemel vallen. Iedereen zit te middag uit, lekker lezend of op andere manieren nuttig bezig. Het enige uitje is dat we met elkaar in het naburige hotel gaan eten.

Woensdag 7 maart (Khenifra – Ouzoud)
Romano vergeet dat zijn horloge nog op Nederlandse tijd staat en meldt om 07.00 uur dat het al 08.uur is. Dus we rijden lekker vroeg van deze troosteloze plek weg; het is miezerig weer. Maar… in de loop van de dag knapt het op. Dit is het gebied van olijf-, sinaasappel- en mandarijngaarden. Op een mooi uitzichtpunt boven een stuwmeer treffen we wat reisgenoten; met een kopje koffie in de hand zien we de zon door de wolken breken.
Daarna wijken we van de route af en bezoeken een stadje waar een fort bovenuit torent. De klim tussen parkeerplaats en het fort is pittig, maar het is goed dat we wat bewegen. We hebben tenslotte ook al ruim 4000 km zittend in onze autostoelen doorgebracht.
Vanaf het fort hebben we een prachtig uitzicht over de grote Tadlavlakte; achter ons de toppen van de Midden-Atlas; voor ons doemt vaag de Hoge Atlas op.
Dan moeten we nog hoger; een fantastische slingerweg brengt ons over de bergpas en daarna omlaag naar het grootste stuwmeer van Marokko. We zien van alle flanken en door alle goten enorme hoeveelheden roodbruin water omlaag stromen. De bodemerosie vindt voor onze ogen plaats. Vlak voor het meer stuiten we weer op de NKC-route die hoog boven de oever voert tot we via een peilloos diepe stuwdam naar de overkant gaan. Dit land heeft zijn waterhuishouding wel op orde, zo te zien. Alle regen die nu valt moet zuinig bewaard worden voor de zomermaanden.
Bij de stuwdam pikken we nog een liftertje op; een jochie dat op weg is van school naar huis. Zijn Frans is pover en hij kan niet uitleggen waar hij er weer uit moet. Een stroopwafel hoeft hij niet, maar de aangeboden appel neemt hij graag aan. Niet om op te eten, zo blijkt, maar om te bewaren. Twaalf kilometer lang zit hij lekker, de handen om de appel gevouwen, naar buiten te kijken, tot hij opeens, in the middle of nowhere, gebaart dat hij eruit moet. We zien geen weg, maar hij weet een paadje omhoog naar zijn huis.
We komen om 18.00 als laatsten op camping Zebra in Ouzoud aan, maar we hadden onze late komst al per sms gemeld. En… het nummertje van de mooiste plek was toevallig in het loterij-zakje blijven zitten, dus we boffen met veel ruimte, een eigen prieeltje en niet ver van de douche. Deze camping staat onder Nederlandse leiding en dat is te merken aan het comfort, de aankleding, de reinheid en in kleine dingetjes zoals: een deksel op de prullenmand waar je na toiletbezoek je papiertjes in moet doen (want mee doortrekken mag niet). Voor ’t eerst in drie weken hoeven we niet tegen de papiertjes van anderen aan te kijken.
Het is heerlijk weer geworden en volgens de huis-weerman blijft het zo.
’s Avonds is er een buffetdiner in het sfeervol aangeklede restaurant. De wanden zijn tapijten die overdag bij goed weer opengeschoven kunnen worden. We krijgen allerlei heerlijke Marokkaanse gerechten. Frisdrank en water wordt geschonken; eigen wijnflessen mogen meegebracht worden.

Donderdag 8 maart (Ouzoud)
Er is weer een jarige in de groep. Slingers en ballonnen dus en om 10 uur starten we de dag met heerlijke taart, volgens bijzonder recept gisteravond in de camper gemaakt. Alle tijd hiervoor, want het is een rustdag op een bijzondere plek: de grootste waterval van Marokko. Niks rusten dus; wándelen.
We maken er een prachtige tocht van: omlaag door het bos, met een bootje overvaren en via de ‘toeristische’ kant weer omhoog, d.w.z. traptreden omhoog langs een heleboel winkeltjes, eethuisjes en terrasjes, allemaal met een ongelooflijk mooi uitzicht op deze spectaculaire waterval.
De afdaling door het bos is soms lastig, via glibberige geitenpaadjes. Het water valt via twee richels naar beneden; bij de tweede richel is een relatief rustige poel waarin roeibootjes de paar meter tussen de ene en de andere kant kunnen overbruggen; daar is wel veel spierkracht van de roeier voor nodig. De 100 meter omhoog per trap zijn wel een aanslag op knieën en kuiten, maar de vele fotostops zijn even zovele rustpauzes. De stralend blauwe hemel maakt de foto’s van het omlaag stortende roodbruine water extra mooi. Wat een natuurgeweld, wat een massa water!
De helft van de groep wil nogmaals smullen in het restaurant; wij ook natuurlijk en we kiezen voor berbercouscous. Vlak daarvoor lukt het om met twee van onze vijf gezinnetjes even te Facetimen. Fijn om deze kleinkinders te zien en te horen!
Na het eten gaan we bridgen! De deur kan tot laat open blijven staan, zulk lekker weer is het. En gezellig.

Vrijdag 9 maart (Ouzoud – Marrakech)
Ja hoor: slingers en ballonnen aan onze camper en om 9 uur op ons eigen terrasje een ‘Lang zal ze leven’ plus koffie-met-stroopwafel. Een feestelijk begin van de dag. Daarna start de een na de ander snel de motor want we moeten op weg.
En die weg is (het wordt eentonig) práchtig. We hebben de hele ochtend de besneeuwde toppen van de Hoge Atlas in zicht, scherp afgetekend tegen het blauw. Palmen en sneeuw, hoe fotogeniek is dat! Op een minaret hebben ooievaars een nest gebouwd; ook een foto waard.
Annelies kijkt afwisselend naar buiten en naar het telefoonschermpje, waar alle felicitaties in gezins- en familieappgroepjes, op Facebook en in de e-mailbox meteen beantwoord worden. Hoe leuk is dat! Lang leve het fenomeen i-Phone-hotspot, waardoor dit alles al rijdend mogelijk is.
De route voert door kleine plaatsjes met winkeltjes en allerlei andere bedrijvigheid. De gevilde schapen hangen ondersteboven voor de toonbank van de slager, handkarren met sinaasappels rijden voorbij, in volgepropte zaakjes kun je brood, blikjes met van alles, snoep en telefoonkaarten kopen. Als je geluk hebt, staat er melk in een lauw koelkastje. Yoghurt en houdbare melk staan ernaast.
Geen lifters vandaag; wel heel veel herders met schapen, hoog beladen vrachtwagentjes en ook een demonstratie met vlaggen en al. Helemaal achteraan sjokt een stokoud vrouwtje, ook met vlag; ze houdt hem zo dat het meteen een parasol is.
We arriveren al vroeg in de middag op de camping bij Marrakech. Hier kunnen we een gasfles laten vullen en de was inleveren, die een dag later droog en gevouwen zal worden teruggebracht. Wat een luxe! Met beddengoed en handdoeken erbij hebben we twee vuilniszakken vol.
Om 17.00 uur, als ook de laatste reisgenoot ‘binnen’ is, start het feestje dat de jarigen van deze maand aanbieden. Stoelen in de kring, wijn, bier en fris, lekkere hapjes, veel gezelligheid bij de ondergaande zon en zelfs tot ver in het donker. Echt een ‘We zijn er bijna’-sfeertje; Martine van Omroep Max zou het zó kunnen gebruiken.
We verheugen ons op de dag van morgen: bezoek aan de oude stad Marrakech.