2: van Tanger tot Kala Iris

Maandag 26 februari (Tarifa)
Tarifa heeft de bijnaam ‘Wind City’ en dat is wel te merken. Gelukkig schijnt de zon erbij. We lopen met forse tegenwind 3 kilometer naar de stad om nog een paar boodschapjes te halen; er is geen stoep, maar wel een geitenpaadje pal naast het asfalt. We hadden ook kunnen rijden, maar dit is beter voor lijf en leden. Op de terugweg is de wind juist onze vriend.
In de loop van deze dag komen de laatste deelnemers van de groep aan en ’s avonds leren we elkaar al wat beter kennen tijdens een heerlijke Spaanse maaltijd in een naburig restaurant. De eigenaars daarvan zijn actief in de stierenvechterswereld; van tientallen posters op alle muren grijnzen de arme stieren ons aan.

Dinsdag 27 februari (Tanger – Chefchaouen)
Vroeg op en in colonne naar de haven van Algeciras. Zodra de camper in de veerboot op zijn plaats is gemanoeuvreerd, moeten wij ons op dek 7 melden bij de douane. Het paspoort wordt gestempeld en van een CIN-nummer voorzien. Dit nummer krijg je bij eerste binnenkomst in Marokko en zul je je leven lang houden. Een soort burgerservicenummer of zo.
De afvaart is om 10.15 uur; een kwartiertje te laat. Vanaf het dek zwaaien we nog even naar de aapjes in Gibraltar. Om 12.00 uur meren we aan in de haven van Tanger; het is daar dan nog maar 11.00 uur. Na alle wachttijden en plichtplegingen bij de douane is het opnieuw 12.00 uur op onze horloges als we eindelijk mogen doorrijden.
Meteen komen we een rijtje pinautomaten tegen; Romano zorgt daar voor 4000 dirham in onze portemonnees. We kunnen vooruit.
We zijn meteen in een andere wereld. Langs een prachtige bergroute, deels hoog boven de noordkust, komen we in de stad Tetouan aan. Intussen hebben we gelezen, dat deze stad een oude ‘medina’ heeft (woonwijk met winkeltjes) die op de Unesco Werelderfgoedlijst staat. Dat willen we wel zien. De stad blijkt groot en heel erg druk. Waar moeten we heen en waar kunnen we parkeren?
Dan komt een motorrijder naast ons; hij weet een parkeerplaats en wil wel gidsen. We nemen het graag aan. In een achterafstraatje vlak bij de medina krijgen we een plekje en we gaan met hem aan de wandel. We kijken onze ogen uit en onze gids vertelt van alles. Wat een bof! Later zullen we horen dat anderen van de groep niet wisten waar ze hun camper moesten laten en daarom maar doorgereden zijn.
Na een bijzonder bezienswaardige wandeling nemen we rond 15.30 uur afscheid van de gids. De prijs voor parkeren en gidsen valt ontzettend mee.
Om 17.15 komen we in Chefchaouen aan. De camping ligt heel hoog boven de stad.
We staan zij aan zij op een ommuurd terreintje met stroom.

Woensdag 28 februari (Chefchaouen)
Na een wandeling omlaag via weggetjes en trappen belanden we bij de aanbevolen kiosk voor een Marokkaanse telefoonkaart en een 5GB-nano-simkaart. Nu zijn we niet meer afhankelijk van Wifi.
Dan gaan we de medina in; een intrigerend, blauw geverfd geheel van steegjes, trappetjes en winkeltjes vol kleurige koopwaar. Je kijkt er je ogen uit en je kunt om de twee minuten wel een prachtige foto maken. We lunchen met een tajine-maaltijd. Bij voorkeur niet op het terras, want de lucht is aan ’t betrekken.
De tajine is heerlijk en de koffie erna ook, maar helaas is het intussen gaan gieten. En dat terwijl we nog een groot deel van de medina willen zien. Jassen en paraplu’s hangen nog in de camper; het zag er vanmorgen zonnig uit…
Gelukkig loopt er een parapluverkoper. Gewapend met alweer een nieuwe plu (de vorige kochten we in Gdansk en net zo’n gietbui) duiken we opnieuw de steegjes in. Het ene hoekje is nog fotogenieker dan het andere en wat een groot voordeel van de regen is…. er loopt haast niemand meer! En de glanzende straatstenen geven de foto’s een extra glans. We worden wel drijfnat, want de paraplu dient vooral om de camera droog te houden. Als we uitgekeken zijn, nemen we voor 15 drh een ‘petit taxi’ terug naar de camping waar we ons van top tot teen in droge kleding moeten steken.
De avond wordt gevuld met lezen, typen, puzzelen, beetje tv-nieuws uit Nederland.

Donderdag 1 maart (Chefchaouen – Kala Iris)
Het is een nacht van heel veel storm en heel veel regen geweest. De camper stond soms te schudden op z’n wielen.
Iedereen vertrekt bijtijds. We rijden een stuk omlaag de stad in en kronkelen de berg af naar de snelweg. Intussen zien we prachtige regenbogen.
Dan een slingerweg naar de kust. Het schiet helemaal niet op, maar we zien wel de mooiste landschappen voorbij komen. Prachtige vergezichten, ruige kloven, kleine huisjes, hier en daar mensen, al of niet vergezeld van een pakezeltje, langs de weg, typische hooibergen op het land.
In dorpen met cafeetjes zie je alleen maar mannen bij elkaar staan kletsen. Geen vrouwen; die moeten zeker in huis en keuken blijven.
We steken dwars door het westelijk Rifgebergte in 4,5 uur naar de kust en vanaf dat moment gaat de zon schijnen. We roepen ‘Thalassa, thalassa!’ en hebben vervolgens kilometers lang een prachtig zicht op zee en op de bergachtige kustlijn. Hier en daar stroomt een rivier in zee; deze neemt zo’n hoeveelheid sediment mee, dat een breed uitwaaierende bruine vlek te zien is. Zout en zoet water mengen heel slecht, dus de grens tussen bruin en blauw water is scherp afgebakend, aldus onze geograaf Romano.
Landinwaarts is het ook weer genieten geblazen. Overal bloeien de amandelbomen.
We nemen een lifter mee; een jongeman met een grote tas op zijn schouder; tien kilometer verder moet hij er al weer uit. Even verder, als we de asfaltweg verlaten voor het laatste stuk ‘binnenweg’ staan twee jochies te liften; ze hebben schooltassen op hun rug. Ook hen maken we blij door hen zo’n vijf kilometer mee te nemen. Uiterst beleefd (achter elke zin ‘Madame’) en geïnteresseerd zijn ze.
Ze vragen ons waar ze nu eigenlijk in zitten. ‘Een huisje dat kan rijden’. Dat er ook een bed en een badkamertje in zit, vinden ze prachtig. Nog meer belangstelling hebben ze voor de foto van de kleinkinderen die aan de muur geprikt zit. Vrolijk stappen ze uit op een kruispunt, want wij moeten linksaf en hun dorp Torres is rechtsaf.
Even later zijn we op de camping van Kalah Iris, prachtig gelegen hoog boven de Middellandse zee. Hier zullen we twee nachten blijven. Het is mogelijk in te schrijven op twee diners in het campingrestaurant. Onder het motto ‘we zijn op vakantie’ schrijven voor beide avonden in.
Plaatsing op een camping geschiedt altijd via loting. We komen via een smalle afgang op een klein plaatsje terecht waar krap 4 campers kunnen staan; van hieruit slechts zijdeling uitzicht op een stukje zee, maar wel beschut tegen de, alweer, forse wind.