6: van Taroudannt tot Sidi Wassay

Maandag 12 maart ((Taroudannt)
Om 10.00 uur precies staat een hele rij paardenkoetsjes voor ons klaar; zo worden we naar de prachtige lemen muur van de binnenstad gebracht. Na het gebruikelijke gedoe om de ritprijs (ach, hadden ze in dit land maar vaste prijzen…) wandelen we door schilderachtige straatjes naar de souk. Deze stad bezit er twee: de arabische souk en de berbersouk. Overal dezelfde sortering kleurrijke koopwaar: kruiden, fruit en groenten, kleding en sieraden, kilometers plastic en ijzeren keukenspullen, sjaals en tassen… kortom… het bekende werk.
Maar ook schilderachtige stukjes markt, zoals een straatje met meubelmakers, een pleintje voor graan en meel, kleermakers enz.
We zoeken en vinden een winkeltje dat postzegels verkoopt en op het grote plein is zowaar een gele brievenbus; God zegene de reis van de twaalf ansichtkaarten.
Net buiten de stadsmuur is een leerlooierij, waar het niet zo fris ruikt, maar waar het wel interessant is om een kijkje te nemen. Huiden worden gewassen, geschraapt, weer gewassen, door allerlei baden gehaald, gepekeld en gedroogd. Aan de rand van het complex liggen velletjes van geiten en schapen als zachte tapijtjes op de zandige grond. In de donkere winkeltjes kun je allerlei leren spulletjes kopen, maar die zien er wel heel fabriek-achtig uit.
We lunchen met een grote kom harira, lekkere Marokkaanse groentesoep, sjouwen nog een poosje rond en kopen aardbeien, bananen en avocado’s.
Dan ziet Romano een leeg koetsje rijden; dat brengt ons in een half uur weer op de camping. De koetsier is onderweg heel gezellig en meteen tevreden met de prijs. Hij fluistert of er nog een biertje af kan. Nou, dat kan; hopelijk kijkt Allah even niet.
Voor deze avond hebben we weer een gezellige bridgeafspraak.

Dinsdag 13 maart (Taroudannt – Aourir)
Vandaag richting kust: de Atlantische oceaan, net boven Agadir. We missen een afslag en belanden in een woonwijk. Ook interessant om te zien. Een heel oude man met wandelstok en een tas staat te liften; we nemen hem graag mee. Hij klautert de camper in, geeft Annelies een hand en een zoen.
Frans spreekt hij niet, dus voor de aardigheid laat ze hem de foto van de kleinkinderen zien. Een brede lach en weer een zoen. Dan met handen en voeten uitleggen dat er ook nog een 12e is; foto van Casper erbij en wéér een zoen. Bij een rotonde moeten wij linksaf en hij niet; zittend schuift hij uit de camper en dan weer een zoen. De dag is goed begonnen.
Daarna rijden we in de goede richting, westwaarts, maar nog niet op de juiste weg van de routebeschrijving. We moeten door een wadi heen om daar te komen; de kronkelweg door die wadi wordt druk gebruikt door allerlei gammele autootjes.
Ook zien we eindelijk volop argania groeien. Zodra we er ook geiten tussen zien lopen, houden we halt en praten met de jonge herder die erbij is. Hij snapt meteen wat we willen zien: geiten die ín de boom klimmen om de jonge blaadjes en de bloesem te eten. Romano kan een paar leuke plaatjes schieten.
De geplande route door de Vallée du Paradis, die een wonder van schoonheid moet zijn, is onbegaanbaar geworden door de overvloedige regenval. Het alternatief, de Route Nomade, is ook mooi. Om half twaalf rijden we door de heksenketel van Agadir, we bezoeken de Carrefour en willen dan naar het strand en de zee in. Van 13.00 – 17.00 uur hebben we een heerlijke strandmiddag: lezen, even zwemmen, weer lezen. Dan is het nog een kwartiertje naar de camping. Daar blijkt net een ad hoc georganiseerd happy hour gaande te zijn; de NKC trakteert. Het is zo gezellig, dat enkelen tot tien uur en in het pikkedonker doorgaan.

Woensdag 14 maart (Aourir – Sidi Wassay)
In alle vroegte stuurt Romano al een appje naar de jarige Léonie. En om kwart over negen rijden we met nog twee campers alsnog terug naar de Vallée du Paradis. We kunnen er zowaar nog ca. 10 km inrijden, terwijl het om ons heen steeds mooier en ruiger wordt. We parkeren vlak voor het bord ‘Route barrée’ en gaan met ons zessen aan de wandel. Echt een paradijselijke vallei met een groot palmbos aan de oever van het riviertje: een heuse oase.
Precies daar waar de weg versperd wordt, is een bocht in de rivier; er staat een sinaasappelkar en in de rivier staan stoeltjes. Dat wordt een bestelling van 6 sapjes.
In een uurtje wandelen we weer terug en gaan we, onafhankelijk van elkaar, verder. De musea in Agadir lokken ons niet; we willen zo snel mogelijk 90 km verder naar de volgende strandcamping. We missen de afslag naar de rondweg en moeten dwars door de stad over de boulevard die achter de strandhotels loopt. Veel witte gebouwen, veel luxe, veel verkeersdrukte en veel trappen die je naar het strand brengen.
Bij een pomp laten we de camper, die nog steeds de moddersporen van de regenbuien in het noorden dragen, schoonwassen en een uurtje later parkeren we hem glimmend en glanzend op een topplek aan het strand. Het lot was ons gunstig gezind.
We gaan zwemmen in een heerlijke branding; ondanks de koude golfstroom die hier van noord naar zuid langs komt, is het water ietsje warmer dan 12 dagen geleden aan de noordkust. Eén andere reisgenoot waagt zich ook in de golven; de rest is niet zo zwemmerig.
In restaurant ‘Ibis Chauve’, genoemd naar de zeldzame ibis die in het aangrenzende Nationale Park Souss-Massa voorkomt, eten we heerlijke tajine met mosselen.

Donderdag 15 maart (Sidi Wassay)
In de vroege ochtend zien we, ver op zee, een optocht van vissersbootjes die met hun vangst van de nacht terugkeren naar de haven van Agadir.
Om 08.00 uur is het al verzamelen voor de botanische en ornithologische wandeling door het Nat.Park. Tijdens het eerste stuk zien we nog akkertjes, waarop door vrouwen met sikkels wordt gewerkt. De gids geeft ons in aardig goed Duits allerlei uitleg en hij heeft een scherp oog, want hij ontdekt elk vogeltje dat langs ons prachtige wandelpad op de takken of op de grond zit. Met zijn vogelboekje erbij kan hij ons meteen de naam geven. Ook weet hij veel van wat er groeit, hoewel de bioloog in onze groep hem graag aanvult. De kale ibis laat zich helaas niet zien.
We wandelen 6 kilometer langs de Massarivier die in zee uitmondt c.q. vanuit zee gevuld wordt, al naar gelang wind en getijde. Bij eb kun je bij zee de monding oversteken. Aan het eind van de wandeling, op de plek waar taxi’s wachten om ons terug te rijden, blijken de meesten graag over het strand terug te willen gaan. Wij ook natuurlijk. De zandbank is nog net niet drooggevallen; schoenen uit en pootje baden om aan de andere oever te komen en dan nog 3 kilometer terug bij lekker weer, klein zonnetje, beetje wind… heerlijk.
De zee is wat ruiger dan gisteren. Als we bijgekomen zijn van deze pittige tocht, lukt het ons vier anderen tot zwemmen te bewegen. Zo gaan we als clubje grijze 66-plussers (5 heren plus Annelies; geen van de dames wilde mee), de golven in.
En de avond? Het is donderdag en we hebben hier hetzelfde ritme als thuis: op maandag en donderdag bridgen we. De ene keer in de camper van onze mede-bridgers; de andere keer bij ons.