13: van Figuig tot Saidia

Woensdag 4 april (Figuig – Tendrara)
Vandaag wacht ons geen lang traject en we mogen hier tot 13.00 blijven, dus iedereen maakt er een luie ochtend van. Campers worden gesopt, wasjes opgehangen, klusjes uitgevoerd. Zodra Gerda en Ton weggereden zijn, duiken we bij elkaar om het danklied te oefenen, door Annelies geschreven op de wijs van ‘Een tante in Marokko’. Het gaat meteen al best goed.
We genieten in klein comité nog één keer van het terras met het uitzicht op Algerije en dan gaan we op weg. Eerst eventjes door naar de voormalige grenspost, waar twee vriendelijke grenswachten toekijken hoe we keren en toch maar in Marokko blijven.
In feite begint vandaag de tweedaagse terugreis naar de noordkust. Onze weg is nog steeds een vrij kaarsrechte streep asfalt door steentjeswoestijn, met hier en daar de laatste dromedarissen, wat ezels, een enkele zwerfhond (soms dood in de berm) en geiten, véél geiten met altijd ergens een herder in de buurt. We nemen 56 km lang een lifter mee; hij heeft aan een gsm-mast gewerkt en moet naar Bouarfa. Dat treft, wij ook. Communicatie met hem is verder niet mogelijk, maar dat geeft niet. In deze stad, waar we eergisteren ook doorheen reden, kopen we diesel en drinkwater in 5-literbidons en dan draaien we het stuur echt naar pal noord voor de 42 km tot Tendrara.
De lucht is wazig en stoffig; zou het hier ‘harmattan’ heten of ‘sirocco’? Weg en omgeving zou je saai kunnen noemen, maar met een geograaf in de buurt is het nooit saai. Romano weet altijd wel iets te vertellen of aan te wijzen.
De lucht wordt dikker en grijzer en zowaar valt er een fikse bui. Dat is bijzonder! Verderop is het nog meer bewolkt, daar moet veel regen aan ’t vallen zijn en we zien zelfs een halve regenboog. En dit alles in de dorre woestijn!
Dor??? Het wordt nog spannender. Tien km voor onze bestemming zet Romano abrupt de camper neer, want…. vanaf de helling links voor ons ziet hij een waterstroom door de ‘wadi’ aankomen. We zien hoe de droge rivierbedding zich pijlsnel vult; het water snelt ons tegemoet. De meegesleurde kiezels maken een ratelend geluid.
Hij rijdt een eind achteruit en rent naar de waterstroom toe, net op tijd om het fenomeen vast te leggen. Dan rent hij nog een eindje met ‘de kopgroep’ van water mee om het voor zich uit te zien gaan. Dit staat in aardrijkskundeboeken en dit had hij nog nooit gezien.
De leraar in hem juicht.
Een kwartiertje later zijn we op de overnachtingsplek; geen camping, maar een stoffig plein voor de Gendarmerie Royale. Geen voorzieningen, maar wel het hart van dit woestijnplaatsje, waar de markt net afgelopen is en de jochies met brommers voorbij scheuren. We staan op 1560 meter hoogte en de nacht is koud.

Donderdag 5 april (Tendrara - Saidia)
De nacht is ook kórt, want om 6.00 uur lopen de schaapskuddes al vlak langs de camper. Later horen we van anderen, dat om 5 uur de oproep voor het gebed al pal boven ons hoofd geschald heeft en dat vanaf 4 uur al mekkerende schapen en schreeuwende herders passeerden. Het lijkt erop dat om de hoek een veemarkt gehouden gaat worden.
Als we kort na 70.00 vertrekken, rijden we daar nog even langs. Het ziet er rommelig uit, dus we stappen niet uit; bovendien hebben we haast. Het is zo vroeg met een speciale reden. Gisteren hebben bijna de hele dag onrustbarende ‘ABS’- en ‘ESP’-lampjes op het dashboard gebrand. Vandaag zullen we de grote stad Oujda passeren; daar willen we langs een Ford-dealer gaan en we weten niet hoeveel tijd we daar nodig zullen hebben.
Kort na vertrek laten we een lifter instappen, een vriendelijke oude heer. We verstaan geen woord van elkaar, maar als we 5 km verder nog een jongeman laten instappen, hebben beide mannen samen veel gezelligheid. Intussen verglijden de kilometers in een kaal landschap dat de Marokkaanse Meseta wordt genoemd.
30 km later moeten ze er allebei uit op een plek waar ook meer mensen staan. Een vrouw grijpt haar kans en vraagt vervoer naar Oujda, 80 km verderop, voor oma, dochter en 2 kleinzoons. Tuurlijk, dat past er allemaal in, inclusief de vier tassen.
Tijdens het stuk naar Oujda verandert het landschap drastisch en ook nog vrij abrupt. Opeens is de woestijn weg en zien we een groene wereld om ons heen. Geen cactussen en dorre struikjes meer, maar volop groene hellingen en bomen (zij het geen palmen).
De jonge moeder spreekt wat Frans en we hebben het best gezellig. De jochies krijgen een lollie en een Sultana, maar dat hadden we beter niet kunnen doen, want prompt wordt er eentje bleekgroen om zijn neus tijdens de kronkelweg van de bergpas die we moeten nemen. Twee stops zijn nodig om dit probleem te tackelen en als we Oujda binnenrijden en de hele familie laten uitstappen voordat wij er boodschappen gaan doen, mogen we terugkijken op een ochtend van goede daden. We staan inmiddels ook op heel wat selfies van diverse mensen.
Hoera, de supermarkt hier heeft een ‘Cave’, d.w.z. een zijdeur naar een drankafdeling; de vorige was 13 dagen geleden. We slaan onze slag en rijden, dank zij Apple Maps, linea recta naar de Ford-garage. Daar worden we meteen geholpen. Het is een modern bedrijf en de auto wordt keurig doorgemeten zoals in Nederland ook zou gebeuren. Inderdaad geeft de laptop een probleem aan in de schakelaar tussen rempedaal en ABS. Het onderdeel is hier niet te verkrijgen, maar we kunnen er mee thuiskomen, zo verzekert de monteur ons.
Toch wel gerustgesteld rijden we verder om de rest van de dag weer de toerist uit te hangen. Volgens ons boekje is er een mooie bergkam-weg naar een kloof, die ons met wat extra kilometers en via de stad Berkane en de N2/N16 toch keurig in Saidia brengt. We nemen die route, genieten op een hoog plateautje van ons lunchbroodje en van het uitzicht en vervolgen de weg tot deze ophoudt bij een paar wegwerkers. Annelies vraagt of we hier wel verder kunnen. ‘Ja, de weg is goed’ luidt het antwoord.
Nou, we hadden beter niet kunnen luisteren. De weg is goed voor deze caterpillar-chauffeurs, maar niet voor een eenvoudig campertje uit Nederland. Ongeplaveid, vol gaten en geulen, soms angstig smal, soms wat breder maar met afbrokkelende wegkanten, later kilometers los grind als voorstadium voor asfalteren, enz. Bij een splitsing met een onleesbaar verkeersbord komen gelukkig twee Frans sprekende heren aanrijden. We mogen hen volgen en na veel geslinger brengen zij ons tot de volgende splitsing: rechts rechtstreeks naar Berkane, links 6 km langer maar dan toch door de gewenste Zegzel-kloof. Links dus, heel prachtig, maar veel langer dan gezegd.
Dan eindelijk weer op asfalt, hoera! Snel door Berkane, waar enkele bomen vol ibissen en ooievaars zitten (geen tijd voor een foto). De allerlaatste 20 km langs het prikkeldraadhek van de grens met Algerije, een parkeerplaats die bedoeld is als fotoplek om de vlaggen van beide landen te fotograferen (snel gedaan) en dan, een uur te laat maar vele ervaringen rijker, de camping. Even later begint het te plenzen.
En het is donderdag dus: bridgen!! Heel gezellig en tot laat. Helaas is er een disco naast de camping met loeiharde ‘muziek’ tot diep in de nacht.