12: van Boudnib tot Figuig

Maandag 2 april (Boudnib – Figuig)
Het ezeltje van de camping kuiert gezellig tussen de moestuintjes, onze campers en een enkel ontbijttafeltje. Annelies voert hem ons oude brood. Daarna gaan we Facetimen met bijna-jarige Marnix, die vandaag zijn familiefeestje heeft. Om 10.30 uur rijden we eindelijk weg; eerst nog even naar het stadscentrum met een schattig pleintje waar zo’n filmdecor-achtig sfeertje hangt: ezelkarretjes rijden hun vrachtje rond, oude mannetjes zitten bij elkaar op bankjes, een enkele goed ingepakte dame gaat richting markt. Ook wij zoeken de markt en ook de bakker. Die blijkt recht tegenover een broodfabriekje te zitten en we nemen er een kijkje. Er wordt hard gewerkt bij een gloeiende oven, waar de ronde ongebakken broden met een lange stok ingeschoven worden. Een eindje verder grote stapels nog warme broden; voor de deur een ‘ijzeren hond’, een gemotoriseerde driewieler die de broden naar de winkels brengt. Brood wordt erg gesubsidieerd en kost maar 2 dirham per stuk. Ca 20 eurocent dus. Het broodje dat we rechtstreeks uit de ove kochten zelfs maar 1 dirham; er zaten nog geen transportkosten op.
Hierna wachten ons vele kilometers langs de woestijn; het asfalt is prima en Romano geeft lekker gas. Links en rechts dorre grond met grind en hier en daar een zandkeuvel. Op de achtergrond aan beide kanten bergketens. Dit is weer het gebied van de geiten en de dromedarissen. De weg voert overigens een heel stuk vlak langs de grens met Algerije.
We nemen 30 km lang een lifter mee; meneer is lid van de BeniGuil-stam en spreekt nauwelijks Frans. Hij moet er in Bouarfa uit; dat treft, want wij willen daar tanken. Er staat een handkar met een berg aardbeien; 2 kilo gekocht. Bij de banketbakker halen we wat lekkers, dat we op het aanpalende terrasje meteen opeten bij koffie en jus d’orange.
Als we doorrijden, opnieuw door de woestijn met één brede grijze streep asfalt er doorheen, vallen er zowaar een paar regendrupjes. Dat verwacht je hier niet.
We zijn op weg naar de meest zuidoostelijke plaats van onze reis, Figuig, waar ooit een grenspost was, maar sinds 1994 is deze dicht na een conflict met Algerije over een mineraalrijk gebied. Om kwart voor vier rijden we de camping op. De plekjes zijn niet groot, maar wel met groen rondom. Het campingterras, op bijna 900 meter hoogte, biedt een fantastisch uitzicht over de enorme oase met diverse dorpen. De berghelling waar we tegenaan kijken is nog Marokko; over de kam heet het Algerije.
Na de kaasfondue gaan we bridgen; het is tenslotte maandag.

Dinsdag 3 april (Figuig)
Van 9.30 tot 13.30 is een wandeling met gids gepland inclusief koffiestop in een van de ksour (enkelvoud = ksar, meervoud = ksour). Het wordt een geweldige tocht. Klauterend de helling af naar de palmentuin, waar we een heel goed beeld krijgen van de manier waarop het water over de diverse akkers wordt verdeeld; dat gaat hier heel anders dan elders.
Het water komt hier niet van regenstroompjes, maar welt op uit artesische bronnen. Het wordt verzameld in rechthoekige waterbekkens en van daaruit verdeeld volgens een eerlijk systeem. De watermeester heeft een lange peilstok met geknoopte rietstengels ter markering van de diverse hoogtes. Daarbij heeft hij een klein houtje dat een kwartier, een half uur of een uur aangeeft. Deze attributen in combinatie met kennis over de lengte, breedte en diepte van het bassin stellen hem in staat een afgemeten hoeveelheid water toe te kennen aan een bepaald landje met gewassen. Het komt dan ook precies daar waar het zijn moet via betonnen kanaaltjes die naar believen geopend of gesloten kunnen worden, al naar gelang de weg die het water moet afleggen. Dit systeem is al heel oud en functioneert prima; het is een belangrijk onderdeel van het sociale leven in de ksar; men gaat uit van elkaars eerlijkheid en bereidheid tot delen. Wie water overhoudt, draagt dat over aan anderen. Uiterst boeiend.
Intussen lopen en klauteren we heel wat af, vaak een handje geholpen door de redelijk Engels sprekende gids. Na de lange tocht door de palmeraie bezichtigen we de ksar, krijgen we de beloofde koffie, bezichtigen een weverij en een dorpshuis en zoeken dan onze weg terug. Het is inmiddels een stuk later dan voorzien. Een deel van de groep denkt de weg zelf wel te weten en gaat op sjouw terwijl de gids en Ton en Gerda nog bezig zijn een taxi te regelen voor enkele vermoeide groepsgenoten. Dit leidt tot dwaalwegen. Als iedereen weer bijeen is, brengt de gids ons, via nog heel mooie stukken palmentuin en twee in het kanalen-systeem ingebouwde openlucht-badhuisjes weer terug. Tegen drieën ploft iedereen in de luie stoelen, maar niet voor lang, want er moet een barbecue worden georganiseerd. Dat wordt een leuke happening; iedereen in een grote kring achter het eigen tuintafeltje met grilltoestelletjes, spiezen met vlees en groenten etc. Opnieuw dringt zich de vergelijking met ‘We zijn er bijna’ aan ons op. Gezelligheid ten top, tot in de laatste uurtjes. De laatste, door iedereen zuinig gespaarde wijn, gaat op.