9: van Foum Zguid tot Mhamid
Door: @nnelies
27 Maart 2018 | Marokko, Mhamid
Vrijdag 23 maart (Foum Zguid)
Rustdag, dus: lekker lezen, met de honderden foto’s stoeien op de laptop, verslag schrijven, zwemmen, bridgen bij het zwembad. ’s Avonds een heerlijk Marokkaans buffet voor de hele groep en hoera: dit restaurant heeft een vergunning. Dus… lekker wijntje erbij.
Morgen vroeg rijden, nog verder in oost-noordoostelijke richting, tot in de zandwoestijn.
Zaterdag 24 maart (Foum Zguid – M’hamid)
Om 7.15 uur rijden we de poort uit; zo vroeg zijn we nog nooit op pad gegaan. Het licht is heel mooi op de berghellingen. De vlakten zijn groen, want het heeft vorige maand veel geregend en er wordt ook veel aan bevloeiing gedaan. Als er maar water is, kan de woestijn heel vruchtbaar zijn. Op een gegeven moment stoppen we even om te zien wat er nu daadwerkelijk groeit. Het blijken meloenen te zijn. Even verder een beeldschone kudde dromedarissen met veel jonkies.
De weg is prima asfalt, dus we schieten lekker op naar het westen. Tien kilometer voor de grote stad Zagora pikken we een oude meneer op. Hij draagt een lange Berberjas met puntmuts, moet ook naar de stad en is heel gezellig aanwezig. Het is fijn om zo een piepklein stukje van onze luxe te kunnen delen.
Om half 10 lopen we in een prachtige oude markthal met bogen, waaronder een kleurrijke sortering fruit en groenten ligt. Ook kun je er voor vers vlees terecht. Bij de slager laten we biefstukjes van de hangende halve koe afsnijden en een ander stuk biefstuk mag door z’n gehaktmolen. Dan naar de poelier; we vragen om een hele kip (want die willen we gaan braden); hij loopt naar achteren en komt met een kakelende kip terug, klaar om deze z’n nek om te draaien. ‘Nee!!!Niet doen!!’ roept Annelies, dus het gaat nog net niet door. We wijzen naar een plaatje met kipfiletjes en ja… dat ligt in z’n koelkast. Het is hypocriet, want voor die filetjes is ook een kip overleden, maar ja… liever niet voor onze ogen.
Na nog wat andere boodschappen rijden we snel verder, nu zuidwaarts. Bij Tamegroute is een mausoleum dat een pelgrimsoord is geworden en een kasba, waar 7 families wonen die een pottenbakkerscoöperatie hebben. We laten ons rondleiden en het is heel boeiend om te zien en te horen hoe de mensen in zo’n wooncomplex leven. Romano mag per gratie een foto maken van de bakkersoven. Bij de pottenbakkerij mag hij volop foto’s maken; men hoopt dat we aankopen in het winkeltje zullen doen.
De aanpalende bibliotheek waar kostbare Koranhandschriften uit de 11e en 12e eeuw bewaard worden is helaas op zaterdag gesloten.
Hierna is ons doel het plaatsje M’hamid, waar de weg echt ophoudt en waar de woestijn begint. Tussen het laatste stuk asfalt en de eerste woeste grond ligt, op een plateau, de camping ‘La Boussole du Sahara’. Ook is het vandaag de laatste dag van een driedaags nomadenfestival, waar men van heinde en verre op af komt. De lifter die we de laatste 20 km meenemen, een student bouwkunde uit Agadir met een backpack op zijn rug, is daarheen op weg.
De prachtige zonsondergang slaan we met ons allen gade, terwijl we door de campingbeheerder getrakteerd worden op thee, koekjes en pannenkoeken, alles bereid door zijn vrouw en zijn moeder. Daarna gaan we met een klein clubje te voet terug naar het dorp voor een staartje van het festival: muziek op het plein.
De sterrenhemel waar de woestijn om bekend is en waarop we ons zo lang verheugd hebben valt helaas tegen: de wassende maan geeft veel te veel licht.
Zondag 25 maart (M’hamid)
Vandaag weer een hoogtepunt: met zeven 4x4 terreinwagens gaan we van 10.00 tot 16.00 een grote tocht maken door de woestijn. We worden in de auto’s heftig door elkaar geschud. De tocht voert door wadi’s, rotswoestijn (‘hamada’), zandwoestijn (‘erg’), een oase en langs een waterput. Omdat er in januari veel regen is gevallen, is de woestijn relatief groen door lage struikjes en hier en daar een acacia. Dit fenomeen trekt kuddes dromedarissen aan; we zien, echt wel, honderden dieren grazen. De grondwaterstand is opmerkelijk hoog. In de waterput van de oase zitten zowaar kikkers; midden in de woestijn!
Daar waar er alleen nog maar zand om ons heen is, gaan we lekker de heuvels op en af.
Na drie uurtjes crossen, met fotostops, krijgen we in een woestijnlodge een warme lunch en daarna moeten we nog 2 uren terugrijden naar huis. Een fenomenale dag, waarbij er enorm veel te genieten is door iedereen, maar door onze geograaf in het bijzonder. Allerlei verschijnselen waarover hij jarenlang les gegeven heeft, ziet hij nu met eigen ogen.
’s Avonds is er opnieuw geen bijzondere sterrenhemel; de maan is weer een stukje groter en de lucht is ook wat heiig. Daardoor was er ook geen mooie zonsondergang.
Rustdag, dus: lekker lezen, met de honderden foto’s stoeien op de laptop, verslag schrijven, zwemmen, bridgen bij het zwembad. ’s Avonds een heerlijk Marokkaans buffet voor de hele groep en hoera: dit restaurant heeft een vergunning. Dus… lekker wijntje erbij.
Morgen vroeg rijden, nog verder in oost-noordoostelijke richting, tot in de zandwoestijn.
Zaterdag 24 maart (Foum Zguid – M’hamid)
Om 7.15 uur rijden we de poort uit; zo vroeg zijn we nog nooit op pad gegaan. Het licht is heel mooi op de berghellingen. De vlakten zijn groen, want het heeft vorige maand veel geregend en er wordt ook veel aan bevloeiing gedaan. Als er maar water is, kan de woestijn heel vruchtbaar zijn. Op een gegeven moment stoppen we even om te zien wat er nu daadwerkelijk groeit. Het blijken meloenen te zijn. Even verder een beeldschone kudde dromedarissen met veel jonkies.
De weg is prima asfalt, dus we schieten lekker op naar het westen. Tien kilometer voor de grote stad Zagora pikken we een oude meneer op. Hij draagt een lange Berberjas met puntmuts, moet ook naar de stad en is heel gezellig aanwezig. Het is fijn om zo een piepklein stukje van onze luxe te kunnen delen.
Om half 10 lopen we in een prachtige oude markthal met bogen, waaronder een kleurrijke sortering fruit en groenten ligt. Ook kun je er voor vers vlees terecht. Bij de slager laten we biefstukjes van de hangende halve koe afsnijden en een ander stuk biefstuk mag door z’n gehaktmolen. Dan naar de poelier; we vragen om een hele kip (want die willen we gaan braden); hij loopt naar achteren en komt met een kakelende kip terug, klaar om deze z’n nek om te draaien. ‘Nee!!!Niet doen!!’ roept Annelies, dus het gaat nog net niet door. We wijzen naar een plaatje met kipfiletjes en ja… dat ligt in z’n koelkast. Het is hypocriet, want voor die filetjes is ook een kip overleden, maar ja… liever niet voor onze ogen.
Na nog wat andere boodschappen rijden we snel verder, nu zuidwaarts. Bij Tamegroute is een mausoleum dat een pelgrimsoord is geworden en een kasba, waar 7 families wonen die een pottenbakkerscoöperatie hebben. We laten ons rondleiden en het is heel boeiend om te zien en te horen hoe de mensen in zo’n wooncomplex leven. Romano mag per gratie een foto maken van de bakkersoven. Bij de pottenbakkerij mag hij volop foto’s maken; men hoopt dat we aankopen in het winkeltje zullen doen.
De aanpalende bibliotheek waar kostbare Koranhandschriften uit de 11e en 12e eeuw bewaard worden is helaas op zaterdag gesloten.
Hierna is ons doel het plaatsje M’hamid, waar de weg echt ophoudt en waar de woestijn begint. Tussen het laatste stuk asfalt en de eerste woeste grond ligt, op een plateau, de camping ‘La Boussole du Sahara’. Ook is het vandaag de laatste dag van een driedaags nomadenfestival, waar men van heinde en verre op af komt. De lifter die we de laatste 20 km meenemen, een student bouwkunde uit Agadir met een backpack op zijn rug, is daarheen op weg.
De prachtige zonsondergang slaan we met ons allen gade, terwijl we door de campingbeheerder getrakteerd worden op thee, koekjes en pannenkoeken, alles bereid door zijn vrouw en zijn moeder. Daarna gaan we met een klein clubje te voet terug naar het dorp voor een staartje van het festival: muziek op het plein.
De sterrenhemel waar de woestijn om bekend is en waarop we ons zo lang verheugd hebben valt helaas tegen: de wassende maan geeft veel te veel licht.
Zondag 25 maart (M’hamid)
Vandaag weer een hoogtepunt: met zeven 4x4 terreinwagens gaan we van 10.00 tot 16.00 een grote tocht maken door de woestijn. We worden in de auto’s heftig door elkaar geschud. De tocht voert door wadi’s, rotswoestijn (‘hamada’), zandwoestijn (‘erg’), een oase en langs een waterput. Omdat er in januari veel regen is gevallen, is de woestijn relatief groen door lage struikjes en hier en daar een acacia. Dit fenomeen trekt kuddes dromedarissen aan; we zien, echt wel, honderden dieren grazen. De grondwaterstand is opmerkelijk hoog. In de waterput van de oase zitten zowaar kikkers; midden in de woestijn!
Daar waar er alleen nog maar zand om ons heen is, gaan we lekker de heuvels op en af.
Na drie uurtjes crossen, met fotostops, krijgen we in een woestijnlodge een warme lunch en daarna moeten we nog 2 uren terugrijden naar huis. Een fenomenale dag, waarbij er enorm veel te genieten is door iedereen, maar door onze geograaf in het bijzonder. Allerlei verschijnselen waarover hij jarenlang les gegeven heeft, ziet hij nu met eigen ogen.
’s Avonds is er opnieuw geen bijzondere sterrenhemel; de maan is weer een stukje groter en de lucht is ook wat heiig. Daardoor was er ook geen mooie zonsondergang.
-
31 Maart 2018 - 09:48
Flip En Yvonne:
Mooi hoor, jullie genieten zo te zien, grtjs. Flip en Yvonne. -
31 Maart 2018 - 13:42
Marianne:
Leuk hè, de woestijn. Dat is zo totaal anders dan wij gewend zijn. Jammer, dat jullie niet hebben kunnen genieten van de prachtige sterrenhemel. Trouwens op een kameel word je ook aardig door elkaar geschud en na twee dagen heb je behoorlijke zadelpijn. Ik vind het heel leuk om jullie verslag te lezen, voor mij een 'trip down memory lane': vier jaar geleden alweer. Blijf genieten!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley