7: van Sidi Wassay tot Tafraoute

Vrijdag 16 maart (Sidi Wassay – Sidi Ifni)
Een stralende ochtend, al is de temperatuur niet hoog. De oceaan is een stuk rustiger dan gisteren en al om 8 uur liggen we erin. Eventjes koud en daarna… heerlijk. Er staat een heel sterke stroming. We blijven wel een half uur in het water; daarna snel naar de warme douche.
Vandaag gaan we ruim 100 km zuidelijker opnieuw naar een strandcamping. Onderweg zien we een kudde zwarte ibissen en even later een zwerm dromedarissen. Beide momenten bijzonder fotogeniek.
Het landschap is, zo dicht bij de zee en zo zuidelijk op de wereldbol, nog bijzonder groen. De regentijd laat z’n sporen na. Er zijn ook overal akkertjes, waar o.a. het groenvoer voor de ezels verbouwd wordt. We zien deze ochtend erg veel vrouwen op ezels, met de manden vol groen, langs de weg rijden. Wil iedereen op tijd klaar zijn voor het vrijdaggebed?
In het badplaatsje Aglou bereiken we weer de zee en de rest van de route voert pal langs de kust met de mooiste uitzichten op baaien, stranden en stadjes. We houden een langgerekte lunchpauze op een doodstille plek tussen het groen, de golven en de rotsen. De zon schijnt volop. Een half uurtje verder, 10 km voor de afgesproken camping, moet (zo blijkt uit de kaart) een geologische brug zijn. We dalen een weggetje af en vinden de plek, zij het redelijk veraf. Het is te laat om er over het strand heen te lopen; het is tijd dat we ons melden bij de camping van Sidi Ifni, een hoog op de rots gelegen voormalige Spaanse exclave. We krijgen alweer een prachtige staanplaats aan de oceaankant. In de hoge rotswand nestelt een slechtvalkpaartje.
Tegen zonsondergang beklimmen we een aantal trappen tot aan het boulevardje met restaurants. Bij Bellevue eten we vis, volgens de ober vers gevangen, met frites en groenten. In het donker, in de wind en in de relatieve kou dalen we alle trappen weer af naar de camping.
Bij vrijwel alle campers van onze groep staan de satellietschotels omhoog. Ons vierkante schoteltje doet het zo zuidelijk (29 graden NB) niet meer. Maar we missen de tv ook niet zo.

Zaterdag 17 maart (Sidi Ifni)
Prachtig weer, maar een nogal woeste branding; het is vloed. We kunnen niet meer zwemmen voordat we als groep naar boven gaan, naar de stad en de markt. Een campingdame heeft twee tassen wasgoed voor ons gewassen (kosten 40 dirham) en dat moet nog aan de geïmproviseerde waslijn gehangen worden.
Het is weer een hele klim naar het centrum van Sidi Ifni! Het grote plein ziet er leuk en inderdaad een beetje Spaans uit. We lopen door naar de markt en slaan allerlei verse groenten en vruchten in. Het wegen op een ouderwetse schaal met gewichten is vast niet nauwkeurig, maar het kost ook allemaal niet veel. Dan gaat Romano, zoals zovelen van de groep, naar de kapper. Hij wordt langdurig onderhanden genomen en, als de baard aan de beurt is, letterlijk onder het mes, maar het resultaat is keurig.
Na thuiskomst gaan we dan toch nog zwemmen, maar niet voor lang. De zee trekt enorm en zuigt een heleboel stenen heen en weer; soms slaan ze ons tegen de benen. Niet zo prettig dus en we gaan snel richting warme douche.
Dan gaan we rijden met de camper. Waslijn leeggehaald, stroomdraadje los, stoelen aan de kant. We rijden zo’n tien kilometer terug, parkeren bij een paar hippies bovenop een hoge klif en lopen voorzichtig, half glijdend, over geitenpaadjes langs de rode en rijk met distels en cactusbollen begroeide zeer steile helling. Een half uurtje in zuidelijke richting over het kiezelstrand en we staan onder de geologische brug. De golven hebben een prachtige boog gevreten in het donkerrode sediment; een conglomeraat van aan elkaar gekitte afgeronde stenen. Wat een natuurgeweld, wat een kracht van het water. De kiezels in de branding maken een ratelend geluid.
Aan de andere kant van de boogbrug kunnen we prachtig foto’s maken met de al wat dalende zon in de rug. Dan lopen we het hele eind weer terug, drinken thee bij een soort bedoeïenententje met plastic stoeltjes op het zand en klauteren weer omhoog. Ineens is er dan weer een meneer die komt vertellen dat hij op de camper heeft gepast en graag 10 dirham incasseert.
In de avondzon rijden we weer terug naar het prachtig gelegen stadje en naar de camping, waar de meesten aan hun borreluurtje begonnen zijn. We koken en eten en maken in het donker nog een ommetje naar de waterkant. De kiezels ratelen nog steeds.

Zondag 18 maart (Sidi Ifni - Tafraoute)
Om 7 uur gaat de wekker. Het is bewolkt en vrij koud; helaas geen laatste duik meer in de oceaan, ook al is deze iets rustiger dan gisteren. Om 8 uur rijden we weg, kopen brood en gaan zuidwaarts. Het is een prima asfaltweg die slingert, stijgt en daalt. De begroeiing van de hellingen wordt steppe-achtig, met grote groene bolvormige cactussen, enorme lidcactussen en ronde struiken met gele bloemen. Omdat het zo ongewoon nat is geweest, is het nu nog zo groen. Bomen zijn er nauwelijks meer; alleen gedrongen stekelige boompjes die op argania’s lijken. Dit is langzamerhand woestijnsteppe; we naderen het gebied dat Westelijke Sahara heet en een omstreden gebied is, geannexeerd door Marokko, waarover nog steeds geen uitspraak is gedaan door de Verenigde Naties. Maar politiek is minder belangrijk als je hier rijdt; het is hier van een ongelooflijke schoonheid.
We rijden door een langgerekt dal waar links en rechts van de weg families zich hebben geïnstalleerd voor de zondagse picknick. Uit volgeladen oude auto’s komen ouders, grootouders, kinderen en enorme tassen met etenswaren. Lappen katoen op de grond en in de bomen; rokende vuurtjes voor de warme lunch.
De stad Guelmim is in twee opzichten gedenkwaardig. We bereiken hier het zuidelijkste punt van onze reis: 28o58’5’’ NB, slechts vijf graden verwijderd van de Kreeftskeerkring. En… er is hier een Marjane mega-supermarkt waar we onze slag moeten slaan, want de komende 13 dagen zien we geen supermarkt meer; dan zijn we aangewezen op de dorpswinkeltjes. Terwijl we onze boodschappen in de kar verzamelen, komen we her en der winkelende reisgenoten tegen.
Daarna in noordoostelijke richting, door dor landschap afgewisseld met oases. Dat klinkt heel exotisch en dat is het ook wel. In het bruin-gele land staan opeens een heleboel palmbomen bij elkaar in een rivierdal waar het broodnodige water aanwezig is; meteen is daar dan een dorpje of stadje ontstaan. De weg stijgt weer flink, omdat we richting Anti-Atlas gaan. Ons doel is de stad Tafraoute, gelegen op 1200 meter. Daarvoor moeten we eerst, op grote hoogte, door zeer dichte mist en motregen voordat in de middag de zon doorbreekt en we weer kunnen genieten van vergezichten. Nu we hoger zijn, is het koeler, natter en groener; er groeien weer bomen. We wijken af van de aanbevolen route om door een indrukwekkende kloof te kunnen rijden, met dorpjes tegen de steile granieten bergwanden geplakt. Deze weg leidt ook naar onze camping, waar de meesten al zijn gearriveerd. We zijn vandaag precies halverwege de NKC-reis; goed voor een happy hour in de avondzon onder de metershoge palmbomen; Romano mist een deel van de borrel, want hij mag bij een van de reisgenoten Sparta-Ajax meekijken (2-5, hoera). Daarna koelt het snel af, zodat iedereen zijn avondmaaltijd in de camper nuttigt. Wij eindigen de dag met Arjan Lubach op i-Phone-formaat.

Maandag 19 maart (Tafraoute)
Vroeg op voor een snelle duik in het koude zwembad (nou ja.. zwembad… twee slagen en je bent aan de overkant.. vol chloor… onvergelijkbaar met de zee). De nog lage zon werpt een prachtig licht langs de hoge rode bergwanden. De campingpuppy komt gezellig mee ontbijten.
Precies om 9.00 uur staan 7 terreinwagens voor ons klaar voor een tocht door de ‘Gorge de Ait Mansour’, een schitterende route door nauwe kloven en over hoge passen. We zitten in de voorste auto met optimaal uitzicht. Tweemaal een wandeling door sprookjesachtige oases langs smalle beekjes. Fotostops bij onbeschrijflijke panorama’s en bij verlaten en vervallen bergdorpjes, die door hun kleur bijna niet te zien zijn tegen de bergwand. We zien begraafplaatsen, die niet meer zijn dan een ommuurd veld met kleine, rechtop in de grond gezette steentjes; slechts een enkel graf heeft een grote liggende steen, altijd naar het oosten gericht.
In een van de oases krijgen we (slappe) koffie in een tuin, waar aan de palmboom een lichtschakelaar is gespijkerd. Ook ’s avonds kun je hier dus gezellig zitten. Met een ‘yellah yellah’ worden we telkens weer naar de auto’s geroepen.
Als sluitstuk is er een late lunch van het hier traditionele gerecht: tajine khalia en daarna brengen de auto’s ons, via de rots boven Tafraoute die ‘De hoed van Napoleon’ wordt genoemd, weer thuis. Tot zes uur zitten we nog lekker in de zon. Avondeten hoeft niet meer na zo’n royale lunch om half vier. Ons bridgeavondje begint daarom lekker vroeg, nadat we heel gezellig met de Rotterdamse kleinkinderen hebben gefacetimed. Uit Haarlem kregen we een schattig filmpje; de allerkleinste is nu vijf weken oud en oh oh oh, wat zou oma graag even knuffelen en snuffelen…