5: van Marrakech over de Hoge Atlas tot Taroudannt

Zaterdag 10 maart (Marrakech)
Met twee busjes worden we om 14.00 naar de oude stad gebracht. In een klein, loeidruk steegje ontmoeten we onze gids; hij spreekt Nederlands dat op een grappige manier met Duits doorspekt is. Helaas - helaas moeten we met hem eerst mee naar het Fotomuseum en het Museum van Marrakesh, terwijl we natuurlijk popelen om de souk in te duiken en de sfeer van het gewone straatleven op te snuiven. Er tussenuit knijpen is geen optie, want we moeten eerst de ontmoetingsplek voor de terugreis weten. Maar… de gebouwen waarin hij ons brengt zijn zeker interessant. Ook laat hij ons een oude karavanserai zien.
Als hij ons eindelijk door de souk laat lopen, is dat in een sneltreinvaart. De kleuren en geuren zijn overdonderend, maar even stilstaan om iets te bekijken is er niet bij. Toch krijgen we een prima indruk van dit hartje van Marrakech. De levendigheid en bedrijvigheid zijn vergelijkbaar met andere souks natuurlijk: we denken terug aan Chefchaouen, maar ook aan Istanbul, Luxor en Nikosia.
Om 16.30 worden we ‘losgelaten’. Hoera. Met een klein clubje gaan we meteen naar het beroemde plein, het Djemaa El Fna. Dat doet denken aan het Leidseplein in de zomer, maar dan het tienvoudige ervan. We kuieren lekker rond. Overal muziek, kleine voorstellingen en kunstjes met dieren. Romano laat zich een paar slangen om de schouder leggen. In 1986 deed zijn vader dit ook op deze zelfde plek. In een winkeltje ziet Annelies eindelijk kans om 12 kaarten voor de kleinkinderen te kopen.
Dan gaan allerlei stalletjes open: fruitsappen.. noten en zuidvruchten… eethuisjes met lange banken. Daar zouden we wel willen eten, maar het wordt intussen aardig koud. Om het plein heen zijn restaurants op een- en tweehoog met bijzonder aanlokkelijke haardvuren. We bemachtigen een prima balkonplaats vlak naast zo’n haard en krijgen omslagdoeken. Daar tafelen we uitgebreid met prachtig uitzicht op de drukte van het plein, de zonsondergang, de minaretten die afsteken tegen de donker wordende lucht, de lichten en geluiden van het plein.
Daarna hebben we nog tijd om zelf met z’n viertjes de souk in te gaan. Nu lekker in eigen tempo met alle tijd om de koopwaar te bekijken. We kopen een doosje heerlijke koekjes en 12 handgemaakte dromedarisjes; 3x raden voor wie die zijn.
Op de terugweg door het park, waar de paardenkoetsjes staan, hebben inmiddels allerlei lampenverkopers een plek gevonden. In het donker zijn de flakkerende kaarsjes ervan heel kleurig en aantrekkelijk. We bezwijken voor twee kleine en een grotere lamp en bepakt en bezakt arriveren we bij de busjes. Een half uurtje later zijn we thuis, zeer tevreden over dit stadsbezoek.

Zondag 11 maart (Marrakech – Taroudannt)
Vandaag wacht ons een lange tocht, zo’n 250 km, dwars door de Hoge Atlas en over een 100 km lange pasweg naar de Tiz n’Testpas van 2100 meter hoog.
Vroeg op dus, maar toch spelen we het klaar om als laatsten te vertrekken. Het is nog een hele toer om, via supermarkt Marjane, door de bomvolle straten van de Ville Nouvelle de juiste uitvalsweg te vinden.
Marrakech ligt nog in de vlakte, maar na een uurtje begint de weg te stijgen. We rijden door een mooie kloof en komen geleidelijk aan hoger. We passeren een dorpje waar een coöperatie is van arganolie-producten. De argania groeit alleen in het westelijk deel van de Atlas en het fenomeen argan-coöperatie is hier een typische vrouwenaangelegenheid die echt tot emancipatie heeft geleid.
We zien hoe de noten gekraakt worden en verwerkt tot pasta waaruit de olie wordt gewonnen. Van de eetbare variant krijgt we wat te proeven met een stukje brood. De cosmetische variant is in allerlei maten te koop. Annelies koopt wat flesjes, waarna de dames ook om kleding en schoolmateriaal vragen. Nu, dat hebben we volop meegebracht en we kunnen hen blij maken.
Twee bergdorpen verder staat een moskee uit 1125 die niet meer als zodanig gebruikt wordt en dus bezocht mag worden. Een zeer bezienswaardig gebouw. De beheerder ervan neemt ook graag kleding in ontvangst voor de 60 gezinnen die hier nog wonen, dus ook hier laten we het een en ander achter.
Dan komt het echte werk; te midden van de ontzagwekkende natuur van de Atlas-hellingen die begroeid zijn met cactussen met knalrode woestijnvijgen, bloeiende amandelbomen en andere mooie vegetatie, wordt de weg steeds smaller, steeds slechter en steeds steiler. In de diepte ontwaren we geiten, schapenkuddes, mensen op ezeltjes onderweg.
Dan wordt het ruiger en onbewoond. Slechts zelden zijn er muurtjes tussen het asfalt en de afgrond… Romano rijdt voorzichtig richting pas; daar is het eventjes mistig door wolkenflarden en dan zien we weer vele kilometers vooruit de weg slingeren en dalen. De helling is duizelingwekkend steil en de weg omlaag is nog steeds smal. Zelden zo’n pasweg gereden!
Per sms hebben we al aangekondigd dat we 18.00 uur niet halen; om kwart over zes rijden we de camping op en zodra de enige camper ná ons er ook is, kunnen we gaan zingen voor de vierde jarige van deze maand.
Taroudannt ligt in de vlakte tussen Hoge Atlas en Anti-Atlas en was van oudsher een belangrijk handelsknooppunt voor de karavanen uit diverse richtingen (Marrakech heeft later die functie overgenomen). Morgen gaan we Taroudannt nader leren kennen.