14: van Saidia tot Oude Wetering

Vrijdag 6 april (Saidia)
Een laatste luie dag en je kan op slechtere plekken staan om deze te beleven. De camping is mooi, met bomen en met prima sanitair. Saidia is een leuke badplaats, met boulevard, terrassen en strandtenten. Het ligt aan het uiterste noordoost-puntje van het land. Als we naar het strand lopen en 100 meter naar rechts gaan, staat er een hek. Daarachter 50 m leeg strand, een wachthuisje en een rij rode vlaggen. Onzichtbaar voor ons stroomt daar de grensrivier in zee en daarachter staat een rij wit-groene vlaggen. We kunnen de Algerijnse badgasten op het strand van verre zien, net zoals zij ons.
We nemen een lekkere duik in de Middellandse zee, die tussen 2 maart (de eerste duik in Kala Iris) en vandaag nauwelijks is opgewarmd.
Om 17.00 hebben we briefing over de gang van zaken morgen bij de grens naar de Spaanse exclave Melilla. Tijdens de borrel daarna besluiten we spontaan om het geplande en zo zorgvuldig geheimgehouden afscheids-eerbetoon aan Ton en Gerda nu te houden, hier in de kring en in de zon, in plaats van morgen tijdens het afscheidsdiner.
Japik geeft van alle groepsleden een leuke karakteristiek, Romano noemt wat memorabele gebeurtenissen en reikt een mooi rapport uit, Greet geeft een zelfgemaakte 3D-kaart en Régi een tekening van de woestijn met achterop dankwoorden van elk équipe. En dan zingen we het lied. Het gaat prima, ondanks het lastige refrein:

Kalah Iris, Figuig en Ouzoud,
Sidi Ifni, Azrou, Tafraoute
Tata, Mhamid en Saidia
Taroudannt, en ook Goulmima
In Marokko kennen wij de weg nu goed

Zaterdag 7 april (Saidia – Melilla)
We beginnen deze laatste dag in Marokko met een duik in zee. Nog een kleine 100 km scheiden ons van de plek waar we dit land gaan verlaten. We rijden om half elf onze laatste camping af; de mooie weg voert door prachtig heuvelland met nog een paar diep uitgesneden canyons van riviertjes die kronkelend het water naar zee voeren. Onderweg krijgen we een fikse afscheidsregenbui over ons heen; weer wat woestijnzand afgespoeld.
Een kleine twee uur later belanden we in het gekkenhuis van de grensovergang. Eén straat, met blokken verdeeld in zes stroken, leidt tot twee toegangspoorten. Niemand regelt het verkeer, dus het is een kwestie van doordrukken. Intussen kloppen jochies op je deuren en ramen om te bedelen of om betaalde hulp aan te bieden. Vlak voor ons raken twee auto’s elkaar; boosheid aan beide zijden. In de poort moeten we bij een hokje rechts paspoorten tonen en geel briefje afgeven en bij een hokje links met een wit briefje de in Tanger ‘ingevoerde’ camper weer ‘uitvoeren’. Twee rijen moeten vier rijen worden, die vervolgens weer moeten samendrommen tot één rij. Tot hiertoe barst het van de heren in uniform die geen enkele aandacht schenken aan dit gekrioel, deze ‘survival of the fittest’, waar de brutaalste chauffeur of de man die het minst om deuken geeft het eerste doorrijdt. Maar bij de laatste poort, precies op de grens, staat een Spaanse agent op afstand het verkeer op de laatste Marokkaanse meters te regelen. Daar mag je eindelijk Melilla = Spanje binnen. Dan zijn we weer in de E.U. en alle Apple-devices springen vanzelf een uur vooruit.
Een kwartier later staan alle 14 campers opgehokt op de parkeerplaats voor de veerboot.
We hebben een paar uurtjes om oud-Melilla te bekijken; best aardig, vooral als de zon weer uitbundig gaat schijnen. We wandelen om het fort heen en hebben vanaf het bolwerk een mooi uitzicht op de baai die door beide landen wordt gedeeld. En door Spanje streng bewaakt. Dan terug naar de haven, waar we borrelen tot het tijd is voor het afscheidsdiner in het heel aardige havenrestaurant. Heel gezellig en een prima verzorgde maaltijd. Romano en Kees zijn er maar half bij met hun aandacht: tussen hun borden en glazen staat Romano’s i-Phone waarop ze de wedstrijd AZ-PSV volgen. Met wisselende gevoelens en uiteindelijk met teleurstelling over de uitslag. Na de tiramisu neemt iedereen hartelijk afscheid van iedereen.
Om half elf zitten we klaar om de boot op te rijden. Maar…. dat gaat niet zomaar. We beleven de grootse controle ooit! Elke camper wordt beklopt en bekeken. Een hond snuffelt rond. Een agent komt overal binnen, kijkt in de badkamer, controleert het bed, wil zien wat er onder de banken zit. Hij zoekt personen. Eén fase verder is de zoekactie gericht op drugs. Alle buitendeurtjes naar bergruimtes moeten open, opnieuw komt iemand binnen kijken, klopt op plafond en wanden, opent kastjes.
De hele operatie kost, inclusief wachttijden wel anderhalf uur en dan mogen we de boot op. We krijgen een hut met groot raam toegewezen voor de nacht. Maar eerst willen we de boot verkennen; de salons, de bar, het buitendek. We staan aan de reling als we om 0.45 uur gaan varen en zien nog meer van de uiterst scherpe bewaking: auto’s rijden heen en weer op de kaden… waterpolitiebootjes varen rond… geen muis (lees: Afrikaanse vluchteling) zal ongezien Spanje binnen kunnen komen.
Daarna is het bedtijd; als we wakker worden, zullen we in Malaga zijn. De aankomst daar is ca. 07.00 uur.

Au revoir, Marokko. Het waren 4500 geweldige kilometers.
We vinden je een fantastisch land en willen graag nog eens bij je terug komen.
Je schoonheid is vastgelegd in een selectie van ca. 1100 foto’s (van de ruim 7000).

Wat ons zal bijblijven:
- de vriendelijkheid van de mensen en het vele groeten
- het gebaar ‘hand op het hart’ na groet of bedankje
- de landschappen en de kleuren
- het beeld van dromedarissen in de woestijn
- de scherpe scheiding tussen de verschillende vegetaties
- het grote aantal jonge mensen en kinderen (consequenties voor bevolkingsgroei en vraag naar werk en welvaart)
- de alomtegenwoordigheid van mobieltjes en telefoonwinkeltjes
- de infrastructuur: goede wegen, overal elektra, overal 4G
- de vele politiecontroles; buitenlanders worden vriendelijk doorgewuifd
- de herkenbare hoofdbedekking van Berbers (capuchon) en Arabieren (sjaal)
- de blijdschap om meegebrachte kleding en schoolbenodigdheden
- de wadi van 4 april
- en (niet Marokko, maar de NKC betreffend): de leuke sfeer van de groepsreis

De thuisreis gaat voorspoedig en vlot. Romano ruikt de stal.
Zondag 8 april: Malaga – Burgos
Maandag 9 april: Burgos (wakker geworden met sneeuw!) – Poitiers
Dinsdag 10 april: Poitiers - Oude Wetering

Totaal gereden: 9860 km

We zijn dankbaar dat we veilig thuisgekomen zijn en dat we ons hele gezin in goede gezondheid weer aantreffen.